Vluchtgoud
VluchtGoud gaat over de mysterieuze werkelijkheid van Jan Jacob Slauerhoff die samenvalt met die van Margje Wittermans. Over de diepste wens om een vluchtweg te vinden die je wegvoert uit je eigen tijd. Een onderneming die alleen kan slagen in een gedicht, in een roman, een lied of een toneelvoorstelling.
Margje neemt het publiek mee aan boord, mee op haar vluchtreis. Om te beseffen dat zelfs achter de laatste horizon geen werkelijke bestemming ligt.
Vluchtgoud is het schrijversdebuut van Margje Wittermans.
In Vluchtgoud wordt op een theatrale manier het ‘Slauerhoff syndroom’ verklaard. Het ‘Slauerhof syndroom’ is een haat-liefde verhouding met het land waar je van weg wilt, maar nooit helemaal van loskomt.
In deze voorstelling zoekt Margje Wittermans vertellend en zingend via de gedichten van Jan Jacob Slauerhoff en via de deunen van de trekzak van Remco Sietsema, een antwoord op de vraag waarom het ‘Slauerhoff syndroom’ ook in haar huist.
Toen ik als klein meisje tegen de zee schreeuwde, vol verwondering naar al die schepen keek, de schippers met wilde haren van het dek af zag komen, ik als net afgestudeerde Toneelschool student van 21 jaar achter de bar werkte op Vlieland en deze schippers en kapiteins aan mijn bar had zitten, begreep ik mijn zeeroep. Een diepgewortelde aantrekkingskracht naar de zee. De Vrijheid. Ik begreep toen waarom Slauerhoff mij zo diep raakte. Waarom deze dichter zo diep in mij geworteld zit. Het verhaal van Slauerhoff, zijn prachtige gedichten, zijn Zeeroep, zijn liefde voor de vaak bezeilde kusten, laat ik horen in VluchtGoud. Doorsneden met mijn Slauerhoffsyndroom en de dronken verhalen die mij diep raakten daar aan mijn bar. Deze verhalen zal ik vertellen als een kleine Knier, als een stoere zeevrouw die zich als man moest verkleden om aan boord te mogen. ‘IK WOON ZOO VER VAN ZEE, ZOO DICHT BIJ HAAR; ‘T STORTEN DER BRANDING KAN MIJ HIER NIET TREFFEN. HOE KAN IK ZOO WANHOPIG KLAAR BESEFFEN DAT IK WEER SCHEEP ZAL GAAN, VOOR ‘T EIND VAN ‘T JAAR.’
Foto galerij
